“CAMÍN DE GLARIMAS” RELATO GANADOR D’O CONCURSO DE RELATOS POR UN ARAGÓN TRILINGÜE

Reuniu o churau d’o Concurso de relatos por un Aragón trilingüe, se decidió proclamar relato ganador d’o concurso o relato “Camín de glarimas”, de Fernando Estaben Vallespín, que publicamos contino.

CAMÍN DE GLARIMAS

Sintió o roce d’os suyos labios humedos por o cuello, baixando a monico ent’os suyos peitos. Ixalfegó feblement quan s’aturó mas tiempo en os pezons. China-chana baixó ent’a suya natura, humeda por a excitación. Os chemecos fuyiban cada vegada mas d’a corrección d’as normas socials mientres o suyo cuerpo tritolaba…

Os uellos s’ubrioron, negros como o cielo nocturno estrelau que se viyeba a traviés d’os cristals d’a ventana. O suenio heba pareixiu tant real que se sentiba quasi desorientada. Se miró a carta y a foto que un día le ninvió dende l’atro costau d’o frent. Le dició que se viyerían luego, pero ella s’heba quedau zarrada en una bolsa, con Bielsa como punto principal. No sabeba quántos kilometros podeba separar-les ni si viviba. Preguntas que a miliciana aventaba contra a foscor d’a nueit y que, como siempre, quedaban sin respuesta.

L’Esquinazau, a o mando d’a 43 División republicana heba ordenau a retirada progresiva ent’a buega con Francia. Encara quedaba civils que veniban de totz os lugars d’a redolada y que asperaban mantudos baixo os arcos d’a frontera d’a casa d’o lugar de Bielsa. Yeran amanaus pa hopar con o minimo. Heban vuedau casas suyas amagando en os bosques un peste de cosas que feban cera que les sacasen quan os nacionals i arribasen. Tamién se i viyeba bell animal, de carga u ganau. Pocas voces s’ascuitaba, resignación en os uellos. A fe a fe se preguntarían sobre quán podrían tornar ta casa, u sobre qué les i quedaría y cómo sobrevivirían en tornar-ie.

S’inició a marcha bien luego, bella hora antes d’o boca de día. Una columna con os zaguers habitants que i quedaban pegó cara Francia. Os milicianos ubriban a marcha, amás de cusirar o camín y as selvas pa privar sorpresas, encara que cal que no i hese enemigos, encara yeran luent. Con gorra, gambeto, pantalons y botas militars a miliciana aragonesa caminaba mirando-se firme os marguins d’o camín, encara con a foscor dominando o terreno. Agafaba con fuerza o Mosin-Nagant sovietico, o suyo fusil que la heba alcompanyada dende o prencipio d’ixa guerra de clases y que heba muerto con limpia eficacia soldaus faixistas. Gosaba recordar a emboscada a la Companyía d’Esquiadors nacional en Fanlo, una mica antes d’a..............


Ta continar leyendo o relato punchar en a imachen


Fuente: https://acnogara.wordpress.com

No hay comentarios:

Publicar un comentario